AY DOĞARKEN

Bu zarif gecenin siyah perdesi üzerine narin ışıklarını serperek doğarken ay, çekip gitmeliyim bu şehirden. Yıkılan duvarlarının arasında, enkaz altında can çekişirken kalbim, bir serçenin ürkek bakışlarından süzülen tek damla gözyaşında yeniden yeşeren hayatı bulurken... çekip gitmeliyim bu şehirden. Arkamda, üzerine konan toz taneleriyle simsiyah yalnızlığını paylaşan kırık dökük bir masayı, ziftten mürekkebiyle, umudun kenarını kemire kemire, havada süzülen bir leyleğin kanatlarının altına özgürlüğü doldurmuş gök maviyi yazmaya çalışan kalemimi, parçalanmış sayfalarının arasına, çığlıkları zincirlenmiş mısralarımı, hayatı boyunca masa üstündeki saksıya hapsedilerek hiç görmediği aşkına hasret yaşayan güneşe aşık kardelenleri, gökkuşağının gökkubbenin arkasında saklambaç oynayan sekizinci rengini, cadde cadde yüreğimden bir parça bırakarak, yastığımın altına topladığım yıldızları omuzlarıma kanat yapıp özgürlüğe havalanırken... çekip gitmeliyim bu şehirden. Annesini gökyüzünün kasvetli mavisinde kaybederek sürüyü yitirmiş bir güvercinin masum bakışlarına yoldaşlık ederken... Rüzgarın elemli esintisini tenimde hissederek, her gün zarif yıldızların arasında ziyaret ettiğim hayale bir adım daha atarken... çekip gitmeliyim bu şehirden. Ay dalgalarıyla sahili okşayan denizi yakamozuyla süslerken... Ay, karanlıktan korkup yorganına sinen bir çocuğa pencereden gülümserken... Ay, dolunay olup bütün ihtişamıyla, sokak çocuklarının yalnızlıkta boğulan gamzelerine zarif ışığını paylaştırırken... Ay doğarken, çekip gitmeliyim bu şehirden... 25 Eylül 2015 Perşembe 21.59