BİL BENİ

Gidişin öyle zamansızdı ki, senden geriye, bütün varoluşunu Heybeli'nin kıvrık yollarında soluklanan anılarda arayan bir ben kaldı. Yine de bilmeni isterim: seni düşünmeden geçirdiğim bir gün bile olmadı.

Zihnimin kuyularında tozlanan bir fotoğrafta asılı kalıyor tüm hüzünlerim, meğer günbatımları varlığına değdikçe ışık alırmış, yokluğunun elemli kasvetinde anladım. Yine de bil: o fotoğrafı kaybettiğim için kendimi affedemiyorum.

Dilimin ucunda gürleyen bir ateş yakıyor tüm kelimelerimi, söylenmemiş cümleler kaç ateşte kül olur ve bir vedaya kaç yangın sığar, koştuğum okyanus göğsümü bir damla ıslatmazken. Yine de duy: bir daha rastlayamayacağım bir kavuşmanın hasretiyle gecelerimi gündüz yapıyorum.

Gökyüzüne çizdiğin bir hayalde yaşam sıkışır, çocuk kalbinin tutkusu, dünyaya tutunduğum bir sarkaç olurdu: bahar bahçeleri arasında başımı döndüren. Yine de bilmeni isterim: gökkubbemdeki hayalini ararken her gece, dönüp dolaşıp sana çarpıyorum.

18 Aralık 2021

Cumartesi

02:33